وقتی مادر سفره را پهن می‌کند، برای زهرا هم بشقاب و قاشق و چنگال می گذارد. در گوشه و کنار خانه‌ای ماتم زده از خنده‌های زهرای چهارده ساله سراغ می‌گیرد و افسوس که از این خیالِ بی فایده، دستِ خالی باز می‌گردد و جگرگوشه اش هنوز از مدرسه به خانه بازنگشته است.